Tafels

We zitten in de auto terug naar huis. Plotseling hoor ik vanaf de achterbank een onderwerp komen waar we het die dag nog niet over gehad hebben.

"Mam...", begint zoonlief. "Ik vind rekenen gewoon best moeilijk".

"Ach, dat geeft niets, je kunt niet overal heel goed in zijn" zeg ik. Ik vraag nog wat door over wat voor sommen hij dan vooral lastig vindt en samen zoeken we naar een oplossing waardoor hij het misschien makkelijker kan gaan vinden.

Hij bedenkt zich dat het inderdaad wel goed zou kunnen zijn om thuis iets meer te oefenen. En ja.... die tafels zijn toch duidelijk wel het moeilijkst....
Als ik aan hem vraag welke tafels hij het moeilijkst vindt, zijn dat de tafel van 7 en 8.

Ik besluit meteen maar te beginnen en vraag hem of we bij de makkelijkste zullen beginnen.

"Dat is goed" roept hij enthousiast vanaf de achterbank.
Op het moment dat ik aan de tafel van 1 wil beginnen vraag ik mezelf nog even af: hoe zouden ze dat op school precies aanpakken? Ik wil natuurlijk niet de maniertjes van school in de war brengen met hoe ik denk dat je het er het beste in kunt stampen....
Ik vraag dan ook: "Hoe doen jullie dat op school! Zeggen jullie gewoon 1x1=1, 2x1=2, 3x1=3?"

De stem op de achterbank wordt serieus...
Het is een fractie van een seconde stil... en dan zegt hij:

"Mam, die ken ik... Die is makkelijk...!
Dan zeg ik gewoon: DIKKE VETTE HUTS!"

Zijn zus en ik schieten samen met hem in de lach.

De rest van het gesprek gaat over het woord HUTS.... waar komt het vandaan, wat betekend het.... Het is gedaan met de rekenlessen... maar ben toch blij dat hij zegt dat de tafel van 1 een makkie is!