Het is zover.... de mondkapjesplicht is er doorheen. Met z'n allen proberen we ons zo veel mogelijk te houden aan alle regels die ons worden opgedragen.
Soms denk ik er zo het mijne van, maar vooruit.... ik doe zet ook zo'n ding over mijn snufferd.
Vandaag loop ik de supermarkt in. Al bij het eerste schap grinnik ik. Daar staat ze.... een mevrouw met licht krullend haar tot op haar schouders, een lekkere warme jas aan en netjes een mondkapje voor haar gezicht.
Ze staat bij de appels... de losse appels wel te verstaan. Er is een zakje bij gepakt om de appels in te doen.
Deze waarschijnlijk heel lieve dame heeft het behoorlijk zwaar... Hoe ik weet dat ze waarschijnlijk heel lief is?
Als je zo veel geduld hebt denk ik dat je ook wel enorm lief bent!
Vaak is het al een drama om zo'n plastic zakje open te krijgen, maar... met een likje speeksel op de vinger is het zo gepiept!!
Stiekem sta ik een pad verder nog even te kijken hoe deze mevrouw aan het tobben is met het zakje in haar handen. Ik krijg alle respect voor haar... wat zal ze het warm hebben!!!!!
Haar handen beginnen steeds iets harder over elkaar te wrijven in de hoop dat het zakje zich gaat openen. Ze draait het zakje nog een paar keer om, probeert het met haar vingers nog een keer en nog even tussen de vlakke handen. Uiteindelijk lukt het haar om het zakje te openen, wat een oplichting zal dit zijn voor haar!
Ik heb voor mijzelf besloten dat ik de komende mondkapjesperiode maar voor de verpakte spullen kies.
Je zal namelijk maar je zakje niet open krijgen en bekeken worden door iemand vanuit een ander gangpad... oops!
Reactie plaatsen
Reacties