Al mijn hele leven zijn Dosha en sport geen vrienden... laat staan hardlopen! Dansen is echter mijn lust en mijn leven, maar ook dat doe ik al jaren niet meer. Ook is dat niet altijd een kwestie van conditie opbouwen...
In mijn middelbare schooltijd had ik echt nog wel een goede conditie. Ik fietste elke schooldag heen en weer naar Voorburg vanuit Pijnacker. Ik maakte er een soort van om zo snel mogelijk mijn route te hebben gereden...
Een keer lukte het om dit onder het half uur te fietsen..... wat overigens niet helemaal eerlijk is, want het stormde en ik had de wind goed in de rug.
Nu doe ik al jaren niets meer en zeg ik vaak gekscherend dat ik vandaag nog altijd teer op mijn fietstochten naar school.
Helaas werd mij afgelopen vrijdag even heel duidelijk gemaakt dat deze vlieger niet meer op gaat.
Het was een normale werkdag. Vrijdag rond half 10 in de ochtend. Het weekendgevoel begon langzaam dichterbij te komen.
Een van mijn collega's was boven op het kleine kantoortje aan het werk. Als hij daar aan het werk ik wil hij eigenlijk niet gestoord worden en heeft daarom ook meestal zijn telefoon niet mee.
Toch had ik even een vraag en loop de trap op.
Aangekomen in het kantoortje stel ik mijn vraag en krijg ik vriendelijk antwoord. Met een goed gevoel wil ik mij omdraaien om weer terug naar beneden te gaan, tot ik op dat moment keihard word weggerukt uit mijn "BLIJE MODUS".
"Ben je nu nog aan het bijkomen van die trap?"
Deze zin dreunt mijn oren binnen en het voelt alsof ik betrapt ben. Al jaren weet ik dat ik iets moet doen om mijn conditie goed te houden, maar die zelfde jaren kan ik me ook voor houden dat ik geen training nodig heb.... ik ren achter de kinderen aan... dat is toch genoeg?
Maar nu ik na 3 minuten nog op adem probeer te komen, wordt het mij stiekem wel erg duidelijk gemaakt. Ik besluit: IK MOET GAAN HARDLOPEN...!
Na mijn werkdag bespreek ik dit met mijn vriend en kinderen aan de eettafel tijdens het avondeten.
Mijn tweede heeft geen woord teveel nodig van dit verhaal, springt op van tafel en roept:
Mam, we gaan morgen beginnen!! Om half 8 gaan we hardlopen!!
Zo gezegd, zo gedaan. Al heb ik nog even de tijd bij kunnen stellen tot 10.00 uur en heb ik opgedragen dat het echt een klein rondje moet zijn.
Ze heeft een prachtig rondje bedacht van 2,2 km en ik begin hoopvol. Ik heb het eind van de straat gehaald!! (Mag ik daarvoor de slingers al uithangen?) we beginnen niet te snel en ik hobbel lekker over de stoep. Na 3 straten zegt mijn dochter: "Lekker hè mam?! Voel je al dat je spieren lekker gaan werken?"
Ik moet zeggen dat ik een hoop dingen voel... mijn ademhaling, brandende longen, hart wat mijn borstkas uit bonkt, slijm in mijn mond.... hmmm is dit nu LEKKER HARDLOPEN?
Dochterlief besluit dat het goed is om even een stukje te wandelen om daarna weer te kunnen joggen. In het rondje wat we maken gaat langzaam aan het stukje hardlopen steeds minder goed en het wandelen duurt steeds iets langer. Een flinke steek rechts onder mijn ribben helpt ook niet mee.
"Mam, waarom ben je zo lui?", hoor ik ineens naast mij...
Lui????? Ik heb alleen absoluut geen conditie!!!!! Haha
Ik weet altijd alles wel positief te draaien en zeg haar: "Lieverd.... zo merk je in elk geval eerder resultaat". Ik tover met al mijn kracht nog een echte big smile op mijn gezicht en probeer mijn inzet te tonen door zelf te zeggen weer te beginnen met hardlopen.
De laatste 500 meter willen echt niet meer.... ik krijg er niets meer uit geperst.... ik ben KAPOT!!!! GEBROKEN!!!! OP!!!!
Maar o, wat ben ik trots op mijn meisje! Wat heerlijk om haar positiviteit bij me te hebben. En al ga ik dan ook helemaal stuk tijdens een rondje hardlopen, haar geklets over koetjes en kalfjes (waar ik nog absoluut geen antwoord op kan geven tijdens het rennen) vind ik heerlijk!!
Haar vrolijke "Goedemorgen" tegen die mevrouw met dat hondje tegenover mijn eruitgeperste "Hallo".... Daar geniet ik van!
Met een dubbel gevoel kijk ik uit naar het volgende rondje komende week. Op naar een wereld waarin ik de trap op kan lopen zonder naar adem te happen!
Reactie plaatsen
Reacties